Бесік нағашыныкі емес, неге өз жұртыныкі болмайды?

Нәресте дүниеге келгеннен кейін көп ұзатпай, бала қырқынан шығысымен-ақ ауыл-үйдің әйелдері шашуын, жол-жоралғысын ала келіп, баланы бесікке бөлейді. Бұл рәсім елге қадірлі, ұрпақ өсірген, қадірменді, жасы ұлғайған сол әулеттегі көпті көрген бір әйелге тапсырылады.

Есімде, жігіт шағымда анам шифоньер үстінде жабулы тұрған көне бесікті нұсқап: «Мына бесікте сенің әкең, атаң, өзің жатқансың. Енді менің немерем – сенің балаң жатса екен деп армандаймын» деген еді. Расымен де, алғашқы перзентім дүниеге келгенде анам атадан келе жатқан дәстүрді бұзбай, Ақботашымды дәл осы бесікке бөледі. Сол жолы сәби әже әлдиімен балбырап, тыныш әрі ұзақ ұйықтаған еді...

Кейін сол бесікті арқалап, Алматыға алып кеттік. Студенттік орта бесігімізді кезек-кезек тербетіп, ал курстас қыздарымыз бесік жырын сол бесіктің басында отырып ыңылдап үйренген еді...
Қазір бұл бесік көненің көзіндей болып, қара шаңырақта – әкемнің отанындағы інімнің үйінде тұр.
Жас нәрестенің өмірге келуі отбасы мүшелеріне, ағайын-туысқа, әсіресе, нағашы жұртына ерекше қуаныш сыйлайтыны рас. Сәби дүниеге келгенде ат жіберіп, алдымен нағашыдан сүйінші сұрайтыны содан. 

Дегенмен, мені осы кезге дейін бір сұрақ мазалаумен келеді. Ортаға ойласуға салғаным ғой, бәлкім, бірі болмаса, бірі біліп қалар деген үміт. Тіпті, үлкен қариялардан да мұның жайын сұрастырып байқадым. «Кейінгі үрдіс шығар...» дегеннен басқа мардымды жауап ала алмадым.